Sebebini bilendir seven,
Nedenli hayat misali.
Kahrolası düşüncesiz yaşatan,
O çekilmez aşk hayali.
Ne gecenin siyahına tutkunum
ne de gündüzün parıltısına,
ne uçurumlara tırmanmaktan
korkarım
ne de uçurumlardan aşağı kül olmaktan…
ne mutsuzluğu göze alabilirim
Ey Yusuf
baksaydı o güzel gözlerin
saçlarımın narin zülüflerine
dolansaydı o zarif ellerin
ince belime
ya o kırık gönlün
Bağırdım duyan olur diye,
Çağırdım ses veren olur diye,
Yükseğe çıktım gören olur diye,
Uçurumdan kaçtım bulan olur diye...
Sen gökleri karartan dipsiz bulut, Mehmedim ak yüzünü de mi kararttım sandın?
Ya yere göğe yağan ateş Mehmedimin gönlünü korlara mı düşürdüm sandın?
İsyan eden parçalanısa vicdan!
Sancağa sığmayan tonlarca kan!
Alemin uğrundaki kutlu vatan;
Benim Mehmedimin yüzü gül,
gönlü gül,
yolu gül.
Mahzende yükselen şehitler,
Avucunda mı ki körelmiş esir yürekler?
Pişmanlığını saysın sana değen eller.
Benim Mehmedimin aklı hür,
vicdanı hür,
ruhu hür
...
Sesinde bir hüzün
bir de yalnızlık..
Değecekse beklemek
ağzın kuru, gözlerin yaş
bir de ihtiras
umudu sakla yine bekle..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!