Ruhundan Ağıt Yükselen Çocuk

Dünü unutmak neyi kurtarır? İnsanı bin kere öldüren
Zehir-zıkkım, paramparça olan
Bu günler gibi olan
O günleri
Saçları alaburus kesilmiş
Uykusuz kalan gecelerde
Korkular içinde
Gözyaşlarıyla sırılsıklam
Olan
Yüzünde acı yeşeren
Çarığını karnı aç
İtine
Çocukluğun
Fukaralığa kaptıran
Rüzgârı asi
Kağızman'ın soğuğunda
Umutları, hayalleri
Darmadağın olan
Kör bıçakla "Kul e'ûzü birabbinnâs"
Deyip
Göbek bağını kesen
Annesinin
Altı çocuğundan biri olan
Her anına öfke ve acı vuran
Gecelerinde
Ay
Gecelerinde
Yıldızlar karanlık olan
Her gün doğuşunda
Matemi bir kez daha tazelenen
Sazın, sözün, türkülerin
Ağladığı yerde
Hep
Ruhundan
Ağıtlar yükselen
Yorganı ayazdan
Döşeği buzdan da soğuk
Yastığı
Bir kuru kütükten
Farksız olan
Coşkun sular gibi
İçindeki akan kor ateş
Uykularını bölen
Daha misket oynayacak
Yaşta olan
Dünya'da kahrı, dünyada eza çeken Mehmet
Kürt çocuğu unutmam seni, soğuk rüzgârlar içimden estikçe

Ölümün, yoksulluğun, cefanın adı "alın yazgısı" olan yerde
Doğduğun günden beri hüzünden başka
Bir şeyle tanışmayan
Yüreği
Bir kuş kanadı kadar
Kırılgan olan
Hayatında hiç
Özgürlük çiçekleri koklamayan
Umutları zenginlere satılan
Dersim
Zilan kadar derdi büyük olan
Bakışları ürkek
İçi buruk
Çocuk
Dünyaya hangi dilden
Seni
Mazlumluğunu
Nasıl anlatmalıyım?
Hiç bir şiir
Hiç bir ağıt
Hiç bir söz olamaz acıların dili
Bitsin artık bitsin deli, deli ağlaman
Aydede, kafdağı masalcılarına inanma, yaralı Mehmet

Mutluluğu hep matem, katığı kuru  soğan, kaderi elem olan
Yüreğindeki yarası yoksulluk yarası
Yaşadığı coğrafyanın
Göğü ağlamaklı
Güneşi soluk
Zamanı yaslı
Her anı
Lice gibi, barut
Çukurca gibi, yangın
Tutak gibi, feryat kokan
Kadim topraklarda
Acıları ağıt
Acıları amansız gazap
Üstü-başı kızıl kıyamet
Toz, toprak kokan
Sekizinden sonra ömrü
İstanbul varoşlarında geçen
Tüm halkları seven
Mazlum Kürt çocuğu
El pençe divan durma kadere
Bırak koskoca dünya sana secde etsin
Demirden tanklara inat, kışın bahara, dikenlerin güle dönsün

Mehmet Çobanoğlu
19.04.2022
İstanbul