Ruhun son veda çağrısı Şiiri - Sandra Şe ...

Birgün denize indim ; içimde bir ses son kez görmem gerektiğini söyledi denizi ; sanki ona söyleyecek şeyler ; duygular vardı. Vedalaşmam gereken ne vardı bilmiyorum; ama gidip son kez vedalaşıp sonra bu sayfayı kapatmam gerekiyordu. Denizden kaçsam bu defa rüyalardan saklanamiyordum . Sen geliyordun gerçekmiş gibi ; seni görmekten ruhum daralmışti o rüyalarda; git istiyordum ama sanki gitmen içinde önce yarım kalanların tamamlanması gerekiyordu bir sır gibi orada son kez yaşanması seninle vedalaşmam böylece daha sonra kendi hayatıma dönmem gerekiyordu. Bu bir tür geçmişe kapanışti biliyorum. Önce kendimi sonra da seni bağışlamam gerekliydi belki de ; bilmiyorum bağışlayabildim mi belki birgün ...
Rüyamdaki veda anında bile bana karşı dürüst değildin çünkü beni çok sevdiğini söylüyordun ve ne kadar özlediğini...
Bir parçam kalbimden ayrılırken ve hayat beni senden uzaklara savururken ; sana ruhumda veda ediyorum . Fark ettim ki uzun zamandır kocaman bir mezarlığı kalbimde taşıyordum.
Üzerinde çiçek açmıyordu bir türlü , toprağı verimsizdi ama ben yine de ısrarla toprağına çiçekler ekiyordum sonra bakınca kuru dallar görüyordum kuruyan yalnız emeğim değildi oysaki ; umudum; sevgim ; ve kalbim...
Yağmurlari bekliyorken fark ettim; yetmiyordu çiçeklerimin yaşamasına....
Toprağa düşen her bir yağmur damlası ; bana Tanrı'nın bereketinin ne kadar bol olduğunu hatırlatıyordu ve onun koca okyanus sevgisinin yanında; beklediğim yağmurlarin ne kadar küçük kaldığını...