Ruhun Sancısı Şiiri - Beylem Gezer

Ruhun Sancısı

Her bir hücren sır yüklü bir kum tanesidir
Zamanla çakıla dönüşür bedeninde
Sen usanmadan yükledikçe sırları
Taş olur kaya olur ve dahası kayaç olur
Bedenine ağır gelir taşıyamaz gayrı
Dindirsin diye acısını kara toprağa yalvarır
Toprak ana acır da kurtarır onu yükünden
Derken ruhun sancısı başlar derinden derinden
Kayaç olmak sökmez yetmez bu sancıya
Tek ilacı vicdandır ama vicdan satılmaz
Bu kez sancı büyüyecek ruhu delercesine
Ve dahi yeni bir acıya dönüşecek
Sancıyı kesmek için dönüştüğü acıyı
Bu kez toprağa veremezsin
Unuttun mu yoksa sadece bir bedenin vardı
Bırakmıştın toprağın kucağına onu
Acıyla sancı dönüşe dursun
Sense vicdanı olmayan
Berbat bir ruhsun be
Bedenin acısı diner diner de
Ruhun sancısı bâki kalır işte
Bir sürü vicdan biriktir ki
Acın olsa da sancın olmasın
Bir sürü vicdan bir sürü
Sancıyı kesmek için
Bir sürü özledim ruhumla sohbeti
Vuslata gel gayrı demek için
Randevuna sadık kal ki
Beden acımasın ruhun da sancımasın