Ruhun Işığı Şiiri - Tuba Gürdere

Maddesel ölümü herşey yaşar.
Zaten yaşam kelimesinin içinde ki
kaynaktadır varlığını, varlıkta ve yoklukta yaşayabilmek.
Varolan herşey daima varolabilmek için vardır.
Tüm yokluk, yoksunluk, yaşamda kimi zaman yokoluşlar
yaşamında içinde yokuşlar üstelik daima bir düze varmak
ve bir iç huzur sukunette inişe yani kendine öz bir dokunuşta
diriliş için vardır.
Yaşamı ciğerlerine çekmekten çok,
ölümü kalpten duyabilmektir yaşamak.
Ölümü nefesinde ve sinede tutabilmektir insana yaşam katan.

İnsandan üstün hiçbir varlık yoktur.
Yüce yaratıcı melekleri dahi secde ettirmişken yaradılışta insanlığa,
Nasıl yücelerden bir selam alamaz ki insan?
Nasıl göklerde bulamaz varoluşunun sonsuzluğunu?
Yeryüzünde bin bir kelam arş gizlidir.
Öyleyse yeryüzü bütünüdür gökyüzünün.

Herzaman bir resmin görünen haliyle ilgiliyizdir.
Örneğin; bir çiçeğin varlığı,
tohumundaki sonsuz derinliklerde yaşama ve kendine varolabildiğindedir.
Bazen mevsime aittir öz, bazen özünde nice mevsimler kök salar.
Tıpkı içimizde ki fırtınalar ve güneşin doğuşuna yenilik gibidir
her bir sukunet,direniş ve dirilişimiz.

Yeryüzünde açan bir çiçek ile gökyüzünde doğan güneş aynı değerdir.
Ancak birinin ışığıyla diğeri yaşam sunar bir bakışa.
Düşünün karamsar bulutları bir an,
onlar dahi yaşama geçici bir bakıştır.
Varlık, yaşama bir kaynaksa öz varlık özde varoluştadır.
İnsan, ancak ruhunun ışığı kadar sonsuzluğudur varlığının.
Tüm karamsarlık ve karanlık, aydınlık yaşamın yoldaşıdır o'ysa.