Ruhun Feryadı Şiiri - Eda Özdemir

Zavallı kendim
Yine belirsizlikler girdabında kaybolduğum bir gece,
Nereye doğru sürüklendiğini bilmediğim hayatımın, anlamsız boşluğunu yaşıyorum.

Bu boşluk; korkunç, karanlık
Biraz hoyrat biraz meyus bir boşluk...
Canhıraş feryatlarımın yankılandığı bu boşluğu,
İçimde yanan lambalar ile aydınlatmaya çalıştım.

İnsan gözlerini kapatmaya korkar mı ?
Ben korkar oldum.
Düşünceler benliğimi ele geçirmek için fırsat kollarken,
İçimde hâlâ bir lamba yanıyorsa şayet,
Bunu içimde hiç büyütemediğim o safderun çocuğa borçluyum.
Lambayı yanık tutuşum belki bu yüzdendir...

Sorarım size; hangi çocuk bengi bir karanlıkta kalmak ister ?
Bir ışık arar mutlaka, gölgeli oyunlar oynayabileceği bir ışık...

Gölgeli oyunlarımı sabote etmeye çalışan korkunç yüzler belirirdi düşlerimde
Oyunlarıma kadar girdiklerinde göre, bana yakın yüzler olmalılar..
Yakın ama uzak, oynarken öldüren..
Benliğimi karanlığın kasvetiyle boğmaya çalışan, korkunç yüzler...

Bu noktada ışıklar sönerdi
Işık söndüğünde, çocuk giderdi..
Geriye dilhun bir ben kalırdı.

Dilhun ben ile konuşmaya başladığımdan beri
Herkese kapadım kendimi.
Sahi kimdi bu herkes ?
Beni korkunç yüzler ile baş başa bırakanlar mı
Yoksa "ışığımı söndürüp, karanlığımdan şikayet edenler mi" ?

Bir belirsizlik yaşı daha akardı gözlerimden yüreğime
Ve müphem kalmış bir gece daha aydınlığa kavuşurdu
Kırılmış notaların çığlık attığı odamda.