Ruhun Bütün Baykuşları Şiiri - Adem Tok

Dağlardan öğütülen kayalar
Dalgalara esir edildi
Şehrin ışıkları karartılmış
Soğumuş aşk güvensizlikten
Taşır mı şimdi bu yükü bu deniz

Anlamıyorlar son nefeslerine kadar
Kopartıp götürüyor rüzgar
Zamana katıp zerre zerre / tel tel
Ve bundan suskun
Ruhun bütün baykuşları

Öfkelensin asalaklığa batmış
Suyun tadını unutmuş
ve üretmeyi bilmeyen buyurucu
Ufak dereler ve başımın üzerinde ki gökkubbe
Dokunduğum toprak bölüştüğüm ekmek bana yeter
Kavuştuğunda omuzlarda halaylar
Sardığında sım sıcak dayanışmanın kolları
Mırıldandığımız ezgilerin ziyafeti
yeter ...

Bilgeliğimi sırt çantamda taşıyorum
Ölümlü sulardan doğrularak başımı kaldırıp
Ölümü ve doğumu küllerime kazıyıp
Yanan bir kalp önemlidir
Pençeleri arasında ki avıyla yavrularına süzülen bir kartal gibi

Deste kıraç ekilen başaklar
Alazına uzanan ihanet
Yaralayacak , aç bırakacak ama yılmayacak
Söndürülecek vurulan her ateş
Yağmur betonu aşacak değecek toprağa
Ve bağıracak
Ruhun bütün baykuşları

30.08.04

Adem Tok