Ruhun betimlemesi Şiiri - Ebrar Doğan

Kirpiklerinin göz altına vuruşundan belli, dedi
Yorgunsun, bitkinsin, ruhunu çekmiş bu hayatın keşkeleri
İçindeki sıcaklık sen hissetmeden alev almış, yakmış kül etmiş bütün bedenini
Her aynaya baktığında yalnızlığın çizgileri doluyor gözlerine
Kalbin kırılmış, paramparça, göğsüne batıyor
Kanıyor yangınların içinde
O yangında mahsur kalmış bir kız çocuğu,
Saçlarına düşmüş aklar şeklinde
Ne zor diye devam ediyor cümlesine,
İçinde çın çın öten çaresizliğin yarattığı bir zelzelede
Ne zor ölü bir bedeni taşımak
Kuyruk bağı olmak kaderinin iliklerine
Ne zor çığlıklar atarcasına susmak
Ellerin titrercesine tutunmak bu hayatın direklerine
İçerdeysen ses ver, dışarıdaysan şayet el salla
Binbir parça cam kırıklıkları var gözlerinde.
Gecenin nidaları arasında yitip gitti sözlerin.
O gece ki,
Ölümle yaşam arasındaki çizgide durup seni seyretmiştim
Çizgiye bastığımın farkında olmadan.
Ölüm, korku dolu bir rüyanın ortasında nefes nefese uyanmaya benziyor.
Soğuk rüzgarı ruhumu temizliyor bi çırpıda.