Ruhumuzu aç bıraktık

İnsan iki bölümdür,
Beden ve ruhtan ibaret.
Karnımızı yiyecek doyurur,
Ruhumuzu ise ibadet.

Karnımızdan sıkıntı yok,
Onu zaten dolduruyoruz.
Ruhumuz bedenimizde sıkıntılı,
Onu adeta donduruyoruz.

Karnımızı doyurduğumuz zaman,
Azgınlaştıkça istekleri artıyor.
Doymak bilmiyor artık nefis,
Dünya benim olsun istiyor.

Çünkü topraktan yaratıldı,
Vücut denen bu yapı.
O dünyaya meyillidir,
Tanımaz başka kapı.

Ruhumuz Allah (C.C.) katından,
O üfürmüş bedenimize.
Yaratılış amacı vermiş,
İbadet görevi vermiş bize.

Ruhumuz dünyada gurbette,
Vatanına dönmek ister.
Daracık yerleri sevmez,
Genişlik ve ferahlık sever.

Her işte Allah'ı (C.C.) anacaksın,
Ruhun gıdası işte budur.
Rab'bimiz (C.C.) şöyle buyurur,
" Kalpler ancak Allah'ı (C.C.) anmakla huzur bulur."

Sıkıntıların , kalp ağrıların bitmez,
Karnını doyurmakla mutlu olamazsın.
Yaratılış gayene uygun olarak,
İbadet yaptığında mutlu olacaksın.

O zaman bütün dertlerin bitecek,
İşte gerçek huzuru bulacaksın.
Varlığını insanlarla paylaşacak,
O zaman mutlu olacaksın.

Korkma insanlarla paylaşmaktan,
Sana rızkı veren Allah'tır. (C.C.)
Sen kardeşlerinle paylaştıkça,
O daha fazla artıracaktır.

Bizim sözümüz değil bunlar,
Kaynağımız Kuran-ı Kerim'dir,
Asla umutsuz olmayalım,
Rab'bimiz (C.C.) affedicidir, kerimdir.

Sancılarımız bu yüzden,
Bu yüzden kederlerimiz.
Manevî değerlerimizi terk ettik,
Biz olamadık halâ biz.

Buhranlarımız bu yüzden,
Ruhumuzu da doyuralım artık.
Karnımızı iyice doyurduk da,
Ruhumuzu aç bıraktık.

09.02.2018
Bulancak/Giresun