Ruhumuzda Engizisyon Çığlıkları

Çelişkinin taşını attım kör bir kuyuya
İncindi su, öfkeyle ışığa döndü yüzünü
İnançsız sarmaşıklar ayrıldı kuyudan
Delinin biri seslendi çok derinden
‘Çıkarın beni bu bilinmezliklerden’! .

‘Taş yerinde ağır’ dedi ölümsüz kâhinler
Su küskün, asırlık yatağından edildiğine
Kapalı kapılar ardında tanıksız duruşmalar
Engizisyon mahkemelerinde ağır vebal
Yangını kanla söndürüyor tulumbacılar!

Aşınmış köhne duvarlarda kayıp ismimiz
Yanık dillerimizde isyankar bir travma
Paslı bıçaklarla doğradık kanlı ekmekleri
Sürgün kentlerde nafakamız gündelik
Hangi acının koluna yapışsak hep ezik
Tesadüf yaşıyoruz, coşkumuz küfelik!

Sus artık dilim, susmak en karlı seviye
İsyan ettiğin şey asılsız, gereksiz bir paye
Karavana atışmaların yurdu olmuş bu küre
Nefretimizin denizinde açtık yelkeni güneşe
Yangın yerinde oynuyor gönlümüzdeki yalnız efe
Bunca sitemleri biriktirdik aşikâr yüreklerimizde
Bir fısıltıyla da olsa sokulalım canlar birbirimize!

Bozulan niyetlerin devrilmiş sofrasında ameller
Fikrimizin önemi yok, sabitleşti yoz düşünceler
İzahı maraz değişimlerle kuyuya düştü bedenler
Asilliğimizden eser kalmadı, yanıyor yürekler
Simyacılar bitkin, sararmış dosyalarda gerçekler
Devrik düellolarla sevgimizi sınıyor siyasiler!

Lal olsun artık yaşamak, atsanız da gerçekleri ateşe
Düşmanca sarılışlarla bilendik, sermayemiz neşe
Utancın duvarlarını örüyorlar aramıza kifayetsizce
Meçhule giden o gemiye doldurulduk 35’lerde
Özümüzde hıçkırık, yönümüz kırık artık kıbleye!