Ruhumun Teni Şiiri - Nihat Kaçmaz

Umut fakire kandırmaca ikibin beşyüz metrede
Şalvarlarında taşırlar bilmeden kadınlar orak,erkekler çekiç
Hayelleri yokki doğurmasınlar bir ardıç ağacının gölgesinde
Kanlarını yıkarlar torosların soğuk,temiz saf kar sularında
Ne yapsak şezlonglarda,şezlong kitabımı okusak
Yoksa sevişsekmi naftalin kokulu otel yataklarında
Denizden gelen rüzgar,denizin teri
Dil atar süslü kadınların vücutlarına.
İkibin beşyüz metrede tarlalar taşlı,eller nasırlı,gözler yaşlı,gönüller yaslı.
Gece üç çayları,günde üç paket birinci sigarası öldüremedi
En sonunda sırtında yaralar çıktı,ummadığı bir misafir gelmişti denize sıfır
Onu görmeye giderken öldü,trafik kazasında bir koca osman
Ben cenazesine gitmedim,hiç konuşmadım,baş sağlığı dilemedim
Sadece yeşil gözleri kalsın istedim hatırımda
Geçen gece çağırıyordu hiç konuşmadan,gene gidemedim,boş bir odaya geçtim
Dudaklarım titredi ağlayamadım,
Ruhumun teni kıl çadırın içinde tuluk oldu,vücudumu sopa yapıp dövemedim.