Kendime gelmeye ramak kala
Günüm bıkkın, yorgun argın içim
Metanet duvarları yıkık şu ruhumun
Annesini özlediği gibi içimdeki çocuk
Toparlayamadığım ne varsa kırık dökük
Sanki soluduğum hidrojen, oksijen sanıp.
Hatırladığım ne varsa siliniyor aklımdan
Geri getirmekte bir hayli zorlanıyorum
Şu güzel gün bana neden durur matem?
Görmelere özlem duyduklarım gülüyorken
Ağıtlarıma tül perdeler geriliyor, bilmem..
Hıçkırıklarımda alır berraklığını her sevilen.
Kayıt Tarihi : 7.7.2018 17:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Günüm sıkıcı, yoruldum Metanet duvarı ruhumu mahvetti.. Ne yana dönsem bilmeden aranıyorum, İçimdeki çocuğun annesini özlediği gibi...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!