Ruhumun sessiz melali, yüreğimin hicran ...

Evet, artık gülemezsin, hüzünlüsün
Temaşa eden yüreğin en elim kederisin, yadedilen çaresin
Hüzün vurmuş her yanını, suskun gözyaşlarını, solmaya yüztutan umutlarını hazinsin
Kader risalesindeneler saklı, sanki farklı zamanlardan kaynaklı, nasibe koşmak, şevk ile yolalmak halis gönüllere kaldı, bilesin

Göçüp gitmeden bir kitap yazmak isterdin
Kimbilir ne kadarda ümitlenirdin, araştırmak adına çırpınıpdidinirdin
Ne vakit karşılaşsak garip halime gülerdin, sığdüşüncelerimi belki merak eder, sual ederdin
Kalbin dil olmak konusunda ki hassasiyetimi, utandıracakkadar önüme sererdin, terleyip, sıkılarak sukut etmeyi yeğlerdim

Yılmaz azmin ve çalışmaların sayesinde
Ümit ettiğin dünya makamına erişmiştin, henüz yeni görevyerine gitmiştin
Din ateşesi olarak atanmış ve büyük bir sürurlamemnuniyetini ve mutluluğunu dostlarla paylaşıyordun, sevincin arefesinde
Kısa bir vakit sonra acilen gelmiştin ve acziyet içindenefes nefese serzenişler içindeydin, sanki “çok erken” der gibiydin

İlik nakli yapıldı çok zor olmasına rağmen
Sen yine mütebessim bir halde ve bin hüzün içinde melalinisedetmiyordun
Dünya hazzı ve muradı seni yormuştu, imanın asıldı, kanaatinvardı ve fakat zengin olmak feryadı bir türlü dinmiyordu
Şimdi ne oldu, dünyalık adına ne varsa burda kaldı, iyilikve inayetin seninle yol aldı, şahit olmak ve ibretle yadetmek bana kaldı