Ruhumun Kuytu Korkuları

Bir yerden belki de kaldığım yerden başlamayıydım artık
Kendimi özledim hiçkimseyi özlemediğim kadar
'Tutunduğun ipe kanın değecek ' tutkumu özledim
Yolumu ,kendi yolumu özledim
Gayem için dünyaya kafa tutan imanımı özledim
Dur durak bilmeden yüksek sesle yolculuğumu anlatma gücümü özledim
Belki de tüm özlemlerim kendimeydi
Hasretiyle kıvrandığım tüm hoşnutluklar kendi küçülmüş alemimeydi..
Direnmeliydimmm ,evet direnmeliydimmm
Bu günler de geçer elbet...
Kim bilir koşup durduğum
" vardım " sanıp da kaybolduğum
Kendimdiiii , belki de...
Derin bir yorgunluğun girdabındayım
Yol ayrılmış oysa ben tam ortadan gitmek istiyorum
Ben tercih etmek istemiyorum
İki yolu da aynı anda yürümek istiyorum işte...
Böyle garip bir çocukla yaşıyorum yetişkin vücudumda
İçimde derin bir acı var
Korku;
Bir zamanlar sevilmemiş olma acısını tekrar yaşama korkusu
Kurtulmak istiyorum !
Aslında çocukluğumdan beri uyduruk bir mutluluk safsatasıydı kaybetmekten korktuğum.
Tüm fırtınalardan sonra ayakta kaldığımdan belli değil mi
Haz ve huzur arasında bir derin çizgi vardı
Ben hep hazdan olma korkusuyla yaşadım .
Gariptir ki ;
O hazları kaybettiğimde buldum huzuru
Gerçekten garip...
Şimdi de yine o hazlardan birini kaybetme korkusu var içimde
Hem de çığlık çığlığa
Suçluluk ile örttüğüm
Hayat mı bu ?
"Öğrenmenin tek yolu Yaşamaktır "
Yazıyordu kitapta..
Evet doğru
Ama eksik;
"Yaşamanın diğer bir yolu da bırakmaktır.
Köle olmamak için sahip olmaktan vazgeçmektir!"
Biz kimseyi yönetemeyiz
Bir ömrü de sanki tek mutluluk kaynağımız
O insanmış gibi ölüyoruz
Evet bu yaşamak olmadığı için ,ölüyoruz , yazdım.
Bırakabilecek kadar cesur ,
Tutunabilecek kadar da güçlü olmalıydı .
İnsan...
İnsan olduğunu ve karşıdakilerin de insan olduğunu unutmamalı..
Ve tek hakikat:
Sen kendine sahip çıkmazsan hiçkimse sana sahip çıkmaz!
Vesselam...