Hiçbir yere ait hissetmem kendimi bu aralar
Karalara sığamaz, gökyüzünü aşar, sonsuzluğa ulaşır bedenim
Bundandır kendimle uzun uzun konuşmalarım
Kalkar sulardım çiçeğimi her sabah
Bir şeyler yapardım yarı meyus
Solmak üzere o çiçek ve bitmek üzere iyiye olan mütehani inancım
O çiçek gibi ruhum da yavaş yavaş soluyor
Ne mutlu, ne mutsuz oldukça buruk içim bu gece
Gökyüzünde her bir yana dağınık yıldızlar gibi kafamdaki düşünceler
Örter gece kasvetli karanlığıyla bütün acıları
İşte inanmak istediğim en aciz şey de bu.
Kayıt Tarihi : 29.4.2020 18:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!