Ruhumun Böceği Şiiri - Beyaz Arif Akbaş

En acınası hallerimde en çok
sana ihtiyaç duyuyorum ki
biliyorum yalnız olduğumu;
ve anlıyorum mutsuzluğumu.

Âşık insanlar, dökülen yapraklar;
gibidir, gibi midir? Aslında
uzun bakışlarda, uzun iç geçiriyorum
bir barbar şair var sevmiyorum
yetiştirme entelektüelleri de
onların gözlerinde posalar var
onların sözlerinde zehir var
Onlar karanlıkta kayboldu…
Ve karanlıkta diye fısıldadım.

Hayat bir rüya, rüya bir deniz
ve anlıyorum umutsuzluğumu
biliyorum yalnız olduğumu. Bil!
yeryüzüne en siyah atkıdır gece
hayat bir rüya,-rüya da gerçekte bir
oyuncak tutkusu gibi seni karşılamak
için kıracağım tanrıların kelimeleriyle
şekillendirilmiş boyunları ey aşık.

Ben sessiz değilim diye savaşan zaman
sessizce ağaran saçıma indiği zaman;
aydınlığa uçtu ruhumun böceği.
bakın şimdi size ne diyeceğim:
uç böceğim uç, annem Kafka’ya gitti.
biliyorum pişman olduğumu
ruhumun ince köşelerinde olduğunu
biliyorum pişman olduğunu,
uç böceğim uç, böcüler Atta’ya gitti;
karanlığa uçtu ruhumun böceği.