Ruhumu saran sevginin esiri altındayım…

Bugün ve dün olguğu gibi
ruhum bir kez daha bedenimi saran sevginin esareti altında.
Bütün bu esaretlerde hep bir savaşçı gibi davranmaya çalışıyorum.
Asi bir şavaşçının yaptığı gibi her daim bu esaretten kurtulma çabası içine giriyorum.

Bu duygunun esiri altına kalmayacağımı defalarca kendime söylesem
de yüreğimin sıcaklığı ve de karşıma çıkan insanlarda ki sevgi bu düşüncemi gerçekleştirmeme hep engel oluyor.

Bütün savaşçılar gibi bende bu sevgi savaşlarında yüreğime bir kılıç, bir hançer darbesi alıyorum. Gerek gelecekle gerekse de geçmişle olan yüzleşmem bu etkinin altından çıkmamı sağlamıyor.

Bu gelgitlerin içinde söz geçiremediğim bu yüreğime bir kez daha söz geçirebilme çabası içinde buldum kendimi. Yine kimsesiz karanlıklar sokaklarda bilmediğim yüzlerle karşılaşıyorum. Onlardan bir mum yakmalarını isterken yakılan ilk mumdan sonra ortadan kaybolan simaları yenıden karşımda bulamıyorum. Onları yeniden görememe korkusu içinde bulunduğum karanlık korkusundan daha da acı ve korkutucu geliyor

Bana ait bir şehirde bu şehre ait olmayan o insanı hayallerimde yaşıyorum.
Masamda duran resmine bakarken;
Şehrin ortasından geçen masmavi sulara bakan fotografında
içinde ki hüzün, görmek istediği insanı görememenin verdiği üzüntü ve hayal kırıklığı bakışlarından görülüyordu. Ve bu bakışlar hiç istememesine rağmen geldiği bu şehire karşı bir öfkeye dönüşmüştü.

kendimi onun o hüzünlü bakışlarında buluveriyorum.
Bu şehir hiç bu kadar neşelenmemişti onun kahkahalarında.
Denizin dalgaları; rüzgarın onun saçlarında oluşturduğu dalgalar karşısında hiç bu kadar büyüleyici olmamıştı.
Şehrin gürültüsü onun tebessümleri sayesinde ayrı bir sese kavuştu sanki.
Kap karanlık bulutlar bile onun kara gözlerinde başka bir anlam alıvermişti.
Ve şimdi
Karanlıgın yıldızla,
Alacakaranlıgın mavi ile
Ona ait özlemin hayalimle buluştuğuna şahit olurken
bir kez daha kendimi bu sevginin egemenliği altında esir edilmiş buldum.

(16-10-2008)