Ruhumu Giyen Kadın Şiiri - Asaf Eren Tür ...

Sen bana sadece gelmedin, sen bende kaldın… Bir yabancı gibi değil, yıllardır içimdeymişsin gibi. Her düşüncemin kıyısında adın vardı, her yalnızlığımın merkezinde sen… Bazen bir kokuda, bazen bir melodide yürüdün içimde. Ruhumu giydin sanki; ben senin gözlerinden bakmaya başladım hayata, senin sustuklarınla sustum, senin kırıldığın yerden kırıldım. Tenine dokunmadım belki ama ruhunla sarıldın bana… Ve anladım, bir kadını en çok ruhuyla sevmeli insan. Çünkü ten geçer, zaman eskir, ama bir kadının ruhu kalır sende… Onunla ağlarsın, onunla gülersin, onunla dağılır, onunla tamamlanırsın. Sen bendeki boşluğa oturan bir dua gibi oldun. Ne eksik ne fazla, tam yerinde… Ve ben artık senli bir hayatın içindeyim; sen yokken bile seninle, seninle bile kendimden uzakta… Ama hep içimde, sessizce, derinden… Bir kadın, ancak bu kadar ait hissedilir.