Ruhumdan Dökülenler Şiiri - Ömer Emre İş ...

İki arada bir derede,
Sükunetim beride.
Sarhoş gibi koşarım,
Her ağaca toslarım.
Düşerim de yerlere,
Varamam hiçbir yere.
Belirsiz sağım solum,
Bilinmez ki hiç yolum.
Bilinmez istikamet,
Anlaşılmaz bir niyet…
Bulanmış ufuklarım.
Kayboldu umutlarım.
Ben onları ararım,
Her geçene sorarım…
Tek bir cevap duyamam.
Duysam da anlayamam.
Ah karanlık karanlık…
Nereye kaçtın ışık?
Işığım gerilerde;
Çocukluk gözlerimde…
Şimdi ziftli gözlerim,
Ben maziyi özlerim!
Gitti mazim beriye,
Neyim kaldı geriye?
Kalan acı bir tortu…
Ve kalbimde homurtu…
İçimde bir hıçkırık,
Kalbim kendime kırık.
Çığlıklar duyuyorum,
Korkuyor kaçıyorum!
Ben kaçarken çığlıklar,
Ta ensemden yakalar!
Etmezler beni azat,
Çığlık olmuş Kainat!
Göğe doğru ellerim,
Başım eğik titrerim…
Sığınırım Rabbıma,
Merhamet Rabbim bana…
Huzurun kapıları,
Ezelimden kapalı.
O kapıda ben aciz,
Bekliyorum kimsesiz.
Kimsesizlik kardeşim;
Benim vefalı eşim.
O kaybolmaz yanımdan;
Kanımdan ve canımdan…
Ah benim yalnızlığım,
Vefalı ıssızlığım…
Ben kendimle savaştım;
Bu savaşa alıştım.
Galip yok bu savaşta,
Mağlubum başlangıçta…
Her yumruk atışımda,
Yüzüm bulanır kana!
Hasmımı deviririm,
Bakarım yerde benim…
Sürünürüm yerlerde,
Ben mutluyum o yerde.
Çığlık, savaş ve keder;
İşte ömrüm bu eder!