Ruhumdan bir kesit Şiiri - Sefa Çelik

Aşksız ve paramparça bir yaşamın kıyısında geçiyor zaman
Yarını olmayan bir sonsuzluk içinde dönüp dolaşıyorum durmadan
Geçmiş kırk üç yıllık ömrüme duyduğum mahçubiyeti saymıyorum bile

Gecenin tek farkı gündüzden daha sessiz kalıp derin düşüncelere gark etmesi
Oysa öyle büyük hayallerim de yoktu hiçbir zaman
Küçüklerinden de zamanla vazgeçtim

Şimdi oturup sessizce ölümü beklemekten başka çarem yokmuş gibi içime dönerek yaşamaya çalışıyorum

Her gün aynı izleri bırakıyor ardında
Yatağımın kıyısında bir bardak su,
Ve pencerenin pervazına konan bir serçe
Hepsi benim gibi alışmış bu durağanlığa.
Nefes almak bir alışkanlık yalnızca,
Yaşamaksa, çoktan unutulmuş bir eylem.

Kendi kendime soruyorum bazen:
Hayat dediğin, beklemekten ibaret mi?
Beklemek, sonu olmayan bir yolculuk gibi.
Hangi durakta ineceğini bilemeden,
Ama inmek zorunda olduğunu bilerek.

İnsanların sesleri eskisi kadar güçlü değil artık,
Sokaklardan yankılanan kahkahalar bile
Bir gölgenin ardında saklanıyor.
Herkes kendi yalnızlığında kaybolmuş,
Ve benim yalnızlığım,
Onların kalabalığında boğulmuş.

Peki bu döngü ne zaman biter?
Gün gelir de, içimdeki boşluk
Bir anlam bulur mu?
Yoksa anlam denen şey,
Başka bir masalın parçası mıydı?

Gün bittiğinde,
Ve gece tekrar üzerime çöktüğünde,
Aynı sorular yankılanır içimde.
Cevapsız sorular,
Ve çözümsüz yarınlar...
Bir yaşamın kıyısında,
Beklemekle geçiyor zaman.

Ruhumdan Kısa bir özet geçtim
Dostlarım üstünü siz tamamlayın