Ruhumdaki Krallık Şiiri - Zennehar Yılmaz

Düşündükçe düğüm, düğüm olmuşken düşlerimdeki kaygılar Soluksuz kalıyor iç çektikçe içimde yaşattığım derin sancılar Yok, böylesi bir savaş haykırışı boğuk kesik duyulmuyor yalvarışlar Ezik bağrımın bir yanı sönük umut ışığımın ansızın parlayan farı Kopuyor birer. Birer kenetlenmiş ellerdeki parmaklar Sarmalar gibiydi hani kopmamacasına bağlanmıştı değerlere Kırık parça pençik gözümden akan yaşlar bile değmez oldu yanağıma Kuruttuğum bayat ekmekleri ıslatıp yemek gibiymiş düşsüz yaşam Atıklardan topladığım karton kutulardan sac yapmak gibiymiş hayat Topluyorum dağıttığım parçaları sesleniyorum hayata Dile getirmekten korkuyorum ansızın sövmeler dilimin ucuna düşer gibi Ya hayata küfreder gibi yaşamak ne anlam katacak düşünüyorum da Neden umutsuzluğu davet ediyorum her akşam ıssız masama Neden güneşe bakarken göz yumuyorum korkuyorum alıcılığında Ya yakıcılığını hissetmek zor mu ya da korkaklık mı? Kara bulutlar gibi gelişler yok mu sağanaklar gibi Kıyamıyorum yine korkularım incinir diye Saflık mı yoksa cahillik mi yâda ödümün patlaması gibi bir şey sanırım Kefensiz girmekten korkan mevta gibiyim mezara Ya kefensiz yatan onca yiğitler hiç düşmüyor mu akıllara Yalvarış yok mu artık dilimde ellerim neden yukarı kalkmaktan aciz Bir tek dilek yetmez mi istenmeye bu kadar inançsız mı gönüller Kopmuyorum var mı daha ötesi artık yok yıkılmak kırılmak incinmek Kime kimden neden niyedir bu koy veriş İnat değil mi ruhumdaki karanlık krallığa gaz döküp aydınlatmaz mıyım? Olumsuzluğu kaldırıp kenarlara atmaz mıyım? Metrelerce kar yağmış gibi yığın, yığın olan duygusuzluğu İçimden söke söke koparıp boşluklara sokmaz mıyım? Dile gelsin cümleler teni değsin iğneler yaralar derin olur Devası zor bulunur ellerim dua dolu yaradan görür kabul olur