Ruhumdaki Kara Delikler

Solgun ay ışığında yüzünde yakaladığım
kırık bir gülüş
Sonsuzluk kadar uzun gelen zamansız
bir zamanda
Aksi seda eder gibi tüm söylediklerim
yüzüme çarptığında
Gerçeği ile yüz yüze geldiğim beni kendine çeken bir
düştü kurduğum
Kaldırımın kenarında garip kemancının
çaldığı hüzün
Gün batımında içini kaplayan yüreğini
burkan yalnızlığın
Kupalar, kadehler kalkarken havaya
söylenen o sözleri
yutuyor birer birer, boşalan şişelerin yerine
yenisini koyarak
Gözlerinin yerinde duran koca birer kara delik
Karanlık dehlizlere alışkın bu ruhunu
aydınlatmaya çalışırken
Kendi ışığını kaybetmiş olduğunu görmüyor mu?

ŞEBNEM ORAL