Ruhuma bıraktığın ıslaklığındır yaşadıkl ...

zamanı unutturacak kadar zamansızdın.

“ay” güneş ile varken,
“güneş” ay ile ışıyıp, aşkını anlatırken tüm aleme,
sen de benim “mihrimah” ımdın,
ruhuma bıraktığın ıslaklığınla…
zihnimde güneşin ışığı,
gönlümde ayın nıru gibiydin.
fakat anlatamadım kendime,
söyleyemedim sana,
haykıramadım dünyaya
gönlün tarihini yazmak için yaratıldığını…

var olduğunu hatırlatacak kadar yoktun.

“ateş”,”su” ya yanmışken
“su”,”ateş” ile “sus”ayıp, sevdasını anlatırken bütün deryaya,
sende benim “ab-ı deryam” dın
ruhuma akıttığın ıslaklığınla
bağrımda ateşten kalan kor,
yanaklarımda bıraktığın buse gibiydin.
fakat dertlenemedin derdimle,
yanmadın sana yandığıma,
acımadın acıyan ”yar”sızlığıma
ne bana ne de kendine yar edemedin
“aşk”ıma, “aşk”sızlığını