Ruhum ve Ben Şiiri - Ümit Kilislioğlu Özger

Ruhumu gördüm yolda
Bu sabah erken,
Bir çukurda debelenirken.
Kimsecikler yoktu sağda, solda.

Eyvah! Dedim, oraya nasıl düştü?
Feryâdıma meraklılar üşüştü.
Aldıran da yoktu, tutup kaldıran da.
İçler acısıydı hâli.
Büzüldü toplandıkça ahâli.

Uzattım elimi, sımsıkı tuttu;
Yüzüme baktı, seyircileri unuttu.
Kucağıma aldım, birbirimize sokulduk;
İkimiz ancak birlikte kulduk.
Paltomun altına girdi dokundu tenime,
Oradan, süzüldü bedenime.
Gidebildiği kadar derine gitti;
Zaten oraya aitti.
Birden silindi derdim,
Onu hoş tutmaya söz verdim.

Dağılın! Diye bağırdım. Sinema bitsin!
Herkes gitsin,
Kendi ruhunu toplamaya yerden,
Kurtulmaya kederden.

26.11.2010