Ruhum ve Ben Şiiri - Ahmet Ali Özkan

Parasızlık kötü şey azizim,
Kimseye tavsiye etmem
Köy yerinde,bulunmazdı yağı
İdareli kullanmak gerekirdi,idare lambasını
Benim suçum değildiya
Elektrikle tanışmam yedi yaşımda
Bilmedik paralı oyuncaklarla oynamasını
Işık saçmasa da kılıçlarımız
Ne güne duruyordu kuru kavlan dalları
Tüm askerleri çamurdan yapardık
o günlerden belliydi kulu kuldan ayırmayacağımız
Rıfat Ilgaz'dan değildir
Yeşil soğanı sümbülden çok sevmemiz.
Garipliğimizden olacak
Güle şiir yazmaya tövbemiz
Sırtımızda bazlama, kepene altında
Gitmedik belki koyuna
Ama yayılan koyunu gördük
Meyveyi dalında
Kuşu yuvasında
Şaşırma alışamadık işte
Sütü yoğurdu marketten almaya
Fakirdik, fakirliği gördük.
Sahipleneyişlerinden olacak isim vermeyişleri
İsimsiz teplerin eteklerinde büyüdük
Gocunmadık kara lastik giymekten.
Öküz önünde yürümekten.
Fakirde olsa soframız
Ağaca tırmanmak, balık tutmak ustalığım
Nüksedip duracaktı artık
Doğaya doğala olan hastalığım
Denizi görmekti en büyük şanssızlığım
O günlerden belliydi
Şiire, şaraba, denize sevdalanacağım
Biz hayatı hayattan öğrendik azizim
Göz yaşı dökmeden ağlamasını
Taşı herkesin aynı mesafeye atamayacağını
Çok balık tutmak biraz da şansdı
Babadan kalmaydı sefalet
Ölümdü dünyadaki tek adalet
Üç kuruş fazla geçse elime
Yine şiir olan kitaplara verirdim
Rıfat Ilgaz'ı tanımasam
Bi ara kendimi şair sanıverecektim