Naifliğin kadrinde yazmaya devam ediyordum edebin latifliğinde.
Yüreğimin solgun sayfalarından katreler serdediyordum değerli huzura.
Gayretim ve azmin salihane düşüncelerimi paylaşmak ve dostlarla hemhal olmaktı.
Ruhumu okşayan ve zihnime tefekkür için haz salan bir nefes vardı!
Kelamı fevkalade değerinde sarf ederek adeta öteler için işaret taşları vardı.
Her geçen gün samimiyet ve ülfetli nezaket halimi ısrarla celbe diyordu her nedense.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta