Ruhum Seninle Şiiri - Fuat Polat

Yat, uyu dinlen dedin ya hani..
Öylece yattım ve uyudum..
Telefon kulağımda uyuya kalmışım..
Ta ki sesinin yüreğimdeki yankılanması son bulana kadar..
Bir an oldu uyandım..
Ne sesin vardı yanımda ne de o muhteşem yüzün..
Kendimi seninle konuşurken ki halimle buldum..
Harbiden, öylece uyumuşum..
Ve sesini duyamadığım için, varlığını hissedemediğim için o hala anlaşılamayan uyku kavramından uyanıp hayata döndüm..
Derler ya insan uyuduğunda bir kaç saniyede olsa ruhu bedeninden ayrılır diye..
İşte ruhum senden uzaklaştığını anladığı an bedenime geri döndü..
Ve seni aramak istedim uyanınca hemen..
Bana tekrar '- Yat şimdi ve uyu tamam mı? ' demeni istedim..
Seni özlediğim kadar, istedim..
O kadar istedim ki sesini duymayı..
O kadar istedim ki yanımda olup saçlarıma dokunmanı..
Gözlerime bakıp hadi şimdi uyumana devam et demeni..
O kadar istedim ki..
Ben hayatta hiçbirşeyi bu kadar istememiştim..
Hiçbirşeyi seninle ilgili olan birşeyi istediğim kadar istememiştim..
Ve hiç bu kadar özlememiştim..

Özlem nedir diye sorsalar;
Hasretliktir,
Bir kişiye yada bir şeye karşı duyulan histir derdim..
Ama şimdi sorsalar..
Özlem hakkında nefesim durana kadar yazabilirim..
Çünkü özlemi yaşamadığımı şimdi anlıyorum..
Çünkü seni özlüyorum..
İçinde sen olan şeyleri özlüyorum..

Sabah uyandığımda artık fotoğraflarına bakıyorum ve bana güldüğünü sanıp, bende gülüyorum..
O kadar mutlu oluyorum ki..
O çilekeş suratım gidiyor..
Yerine senin ışıltılı gözlerinde ki yansımalarım geliyor..
Seni gördüğümde yüzüne değen gülüşlerim geliyor..
Her karşılaştığımızda vücudumu saran o cennet kokun siniyor yavaş yavaş üzerime..
Bir anda seninle oluyorum bir tek fotoğrafına bakınca..
Çocuksu gülümsemelerim başlıyor..
Yüreğimden kopup beynime, beynimden kopup ta parmak uçlarıma kadar iniyor varlığın..
Yaradılmışlığımın ne mukaddes birşey olduğunu anlıyorum sayende..
Nefes almanın ne kadar güzel olduğunu..
İnsan olmanın ne büyük bir mutluluk olduğunu..
Cennetin meğerse ne kadar ulaşılmaz olduğunu..
Sen benim özlemimsin..
Ve hepte öyle kalacaksın, çok iyi biliyorum..
Bana sakın kızma olur mu?
Ve sakın üzülme benim halime olur mu?
Beni gördüğünü biliyorum..
Bana baktığını hissedebiliyorum..
Bakma benim bu perişan halime..
Beni böyle görmene katlanamam..
Yoksa iğrenirim kendimden..
Sadece sensiz olmayı deniyorum..
Bilmediğim, yaşamadığım bir çaresizliği öğrenmeye çalışıyorum..
Ama dayanamıyorum sevdiğim..
Şekeri elinden alınmış bir çocuğun eli gibi havada kaldı yüreğim..

Ve sesini duyamadan uyamaya çalıştım saatlerce..
Gözlerimi kapattığım her an beynimde şimşekler çaktı..
Fırtınalar koptu gönül denizimde..
Yağmurlar yağdı gökten boşalırcasına gözlerimde..
O kadar istedim ki bana Yat hadi uyu demeni..
O kadar özledim ki sesindeki huzuru..
O kadar aradım ki bana verdiğin, daha önce hiç tatmadığım, hala da anlamlandıramadığım hisleri yaşamayı..
Gözlerimi kapayamadan uyumayı denedim o vakit..
Gülüşlerini, bakışlarına hedef olduğum hallerimi anımsadım..
Ve uyumamı söylediğini anlattım yüreğime..
Ama hiç uyuyamadım..
Sırılsıklam olduğumu anladım sonra..
Neden uyuyamadığımı farkettim..
Neden uyandığımı anladım..
Ruhum seninle..
O olmadan uyuyamam ki..
Bomboş bir et parçasıyım sadece..
Ruhum, son izin gidene kadar benimle kalıyormuş meğerse..
En son izin ayrılınca ruhumda ayrılıyormuş bedenimden..
Bende yapayalnız kalıyormuşum..

Yine fotoğraflarına baktım derin derin..
Seni hissettim..
Seninle yaşamaya çalıştım düşüncelerimde..
Ben seni tahminlere sığmayacak kadar sevmişim..
Ve geçmişte kalacak kadar da aşık olmuşum..
Ben ruhumu istiyorum sende kalan, ben seni istiyorum ruhumla yaşayan..

Bilinmeyen Tarih