Ruhum, o sarsıcı, tek başınalık hissiyle varlığımı acıtıp, kanatarak kendi varlığını iyice hissettirdikten sonra, kimsenin, hiçbir şeyin ona, parmak ucuyla bile olsa değemeyeceği yere, kendi göğüne çekilirken, artık ne okusan, ne duysan, ne görsen kar etmez o boşlukta, yükselen yalnızlıkta… bilirsin.
Tesellisi yok bu hayatın, bilgeliği bu.
Bilgeliğin ruhun yaralarına merhem olmadığını da… öğrenmişsindir.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla