Ruhum Kanser Oldu

Memleketim! Beni bekliyor…
Buralarda, ruhum kanser oldu,
Ruhum, kansere yenik düşmeden,
Memleketime, çekip gitmeliyim.
Deniz, kenarında nefes almalıyım,
Doğduğum yerin, toprağını avuçlarıma almalıyım
Son kez, güzel memleketimin toprağını öpeyim.

Evcilik oynadığım, arkadaşlarımı bulmalıyım.
Demeliyim ki sizi unutmadım.
Toprağımı, gözyaşlarımla sulamalıyım.
Doğduğum yerin, dağları güzeldir.
Ben, o dağlara çıkmalıyım,
Birde en çok sevdiğim dağ çiçeklerinden,
Çocukluğumda topladım gibi, toplamalıyım.

Fakat, bu kez dağa kafa tutarcasına düşmemeliyim,
Yürümeyi, öğrendim demeliyim.
Ben, büyüdüm diye bağırmalıyım,
Ey dağ! Ben yürümeyi öğreninceye dek kaç kez düştüm?
Canım memleketime, koşa koşa,
Ruhum, kansere yenik düşmeden gitmeliyim.
Güzel memleketimi, yıllardır çok özledim...