Ruhum kalır bende gerisi kül olur

Suskundu sokaklar
Karanlık bir gecenin laneti gizliyordu kaldırımları
Çıplak ayaklarını karlar altında gizlenmiş
Gözleri iki yabancı gibiydi
Biri maviden uzak bir güvercin
Öteki madende gizli bir kömür
Mevsimi şaşırmış bir kırlangıca benzerdi
Bakışlarını sakladığında
Bazen yatağında bir ırmaktı
Kimi zaman coşkun bir çağlayan…
Kırık sazının tellerine bağlardı parmaklarını
Düşlerinden gerçekleri çalardı
Gözlerini yıldızlara çakıp
Dünyayı tozuna bulaşmadan seyrederdi
Yüreğini fethedip o da düştü sevdaya
Yeni masumiyetler beşiği
Apayrı bir coşkunun sevinci
Parantezliyordu kendindi
Kirletmesini istemediği bir evrenin
Diyojeni oluyordu
Unuttuğu zamanın daralışıydı belki
Belki de aldırmayışıydı
İnadına ruh kalır bende
Gerisi kül olur dercesine