Ruhum...ihtiyar Çocuğum

Eskimiş bir ben duruyor karşımda. Yıpranmış,kullanılmış,paslı bir yüz var aynamda.
Yılları yolları ve yaşları çift dikiş geçmiş biçare yüreğimle;
beynimin çığlıkları beliriyor gözlerimde.
Kelimelerim, tozlanmış kitaplar arasında anlaşılmayı bekliyor.
Dünde,bugünde ve yarınında karanlığı kucaklayan kalbim umutlarını ısıtmaya çalışıyor bir mum ışığıyla.
Bir bebeğin gülümsemesine tutunuyor nefesim.
Geçmişin izlerini temizlemek isterken karalayan hafızam mısır püskülü edasıyla karma karışık çıkıyor tekrar karşıma.
Hata üstüne hata, hak etmeyene vefa, beş para etmeyene can oluyor feda...
İhtiyar bir çocuk ruhum...
Emeklemeyi yeni öğrenmişken maratonun ortasında kalan,
daha masalları duymadan hayal kırıklıklarında boğulan yamalı parça.
Ne terk edilişler uslandırıyor deli gönlümü ne aldanışlar kendine getiriyor.
İnanıyor,güveniyor sorgusuzca,seviyor pervasızca.
Kim yada ne bilmeden...
İnsan kılığında dolaşan herkese açıyor kapılarını gönül.
Çelme takılıyor,düşüyor,aldatılıyor hatta oyuncak ediliyor üç kuruşluk ellerde yinede akıllanmadan kalkıyor ve devam ediyor
insan bulabilme umuduyla...