Ruhum Duy Sen Bu Yalnızlığı

Yalnız mı anlaşılmayan ruhlar?
Anlaşılmamışlık, yalnızlığı mı getirir?

Ruhların yalnızlığı,
Kuzuların sessizliği veyahut
Serçenin acı serzenişi midir?

Nasıl doldurulur, heyezansı boşluklar?

Aşk adetten gelen midir?
Ya da illet bir matemin yerine düş olarak verilen mi?

Nasıl kapanır, kapanmaz yaralar?

Kuştüyü yastıkların lilaya kaçmış renklerine mi saklı, yalnızlıklar?

Yalnıızlar, yalnızlıklarını;
Yalnızlıksa, yalnızın ruhunu, sahiplenir.
Böylece kimliği olan;
Ruhsal bir yalnızlıktır, paylaşılan...

Son perdesi oynanan her bir ömrün
Tiyatro uyarlaması, belkide tüm hayatlar..

Yağmurlarda ıslanan, çiçekler gibi
Güzel günleri olsun yalnızlıkların...
Tomurcuk gülleri olsun, her sabah açan...
Açar gül olsun adları, solan gül olmasın bahtları...

Varsın olsun, anlaşıĺamasın yalnızlıklar...
Ama zannedilmesin ki;
Anlaşılmamak fenadır..
Ve dağlarda bozkırlar!..

Ovaların düzlüğüne aşikâr olup da
Akarsuların derin debisine dalanlar,
Gökyüzünün duru maviliğine,
Gecenin kaybolmaz karanlığına,
Denizin kandırkçı maviliğine sitemkâr olup da körü körüne kananlar
Ve
El-avuç açan tüm çocuklar;
Olabildiğince masum olanlar
Her nedense,
Anlaşılamayan ruhlardır...

"Çıkar yolları çıkmaz;
Çıkmaz sokaklarda
Duraklar inşa eden."

Heyhat!
Kimlik sahibi yalnızlıklar uğruna!

Farzet ki yalnız değilsin şu an,
Yalnızlar rıhtımında:
Bak yağmura, ıslanan tüm aşıklar;, Gusüllerinin arifesinden çıkmışlar yollara...

Yağmurları tebessüm içeren güneşe benzettik biz ikimiz,
Ve yağmurlar sonrası gökkuşağının tüm renklerini, gözlerin ışımasına.
Anlaşılmayan iki ruhla., alkışlar arasında...

İmdi mahallede afacan çocuklar teneke çalar, kaçar tüm yalnız kediler!
Heyhat!
Sevelim kedileri, kedilerde yalnız..
Yalnızığımızı sevdiğimiz gibi...

Bilir misin?
Tercihi yalnızlık olanların sadece kedileri vardır.
En çok da kendilerine zulmederler.
Tercihi yalnızlık olanlar.
Zararları da bedenlerinedir...
Kalplerine en çok da!

Heyhat!
Zamanla anlaşılan,
Bütün acılar, en iyi ruh emicilerdir!

Ruhum duy sen bu yalnızlığı;
Sabahın serin sessizliği, havanın dumanlı sisine her karıştığında...

Nuh Karaaslan