Ruhum da Kurtulacak Şiiri - Mehmet Tekmen

Günler durmaz geçerken,alıp götürür beni.
Bilemem neler alır,neden sömürür beni.
Tükendi ömrüm derim,anlatamam halimi.
Görmemezlikten gelir,perişan ahvalimi.

Soramam,söyleyemem; çekinirim korkarım.
Geçip gider önümden,arkasından bakarım.
Uzakta hareketsiz,sabit bir nokta kalır.
Senelerdir bu halde,aklımı baştan alır.

Neylerim sabah,akşam; inilerim günlerce.
Alın yazımmış benim,ağlarım senelerce.
Dermansız derdin derler,çaresiz kalır başım.
Zehirler sanki beni,yesem bir kaşık aşım.

Yollar çekmez yükümü,dağlara doğru atar.
Yalvararak derim ki,atam toprakta yatar.
Kovma beni yurdumdan,vatanım bize yeter.
Bir dert ki başımdaki,bin dertten daha beter.

Durup düşünmek niye,derman kendi içimde.
İyileşmek mümkünmüş; en başta,ilk seçimde.
Yollar ne yapsın seni,çekil git der başımdan.
Uzaklaş hiç durmadan; toprağımdan,taşımdan.

Uykusuz gecelerin,sonu yok uzar gider.
Bilmem ki bu kâbuslar,nasıl ne zaman biter.
Kaynayan kazan kafam,patladı patlayacak.
Fırtına dinse belki,ruhum da kurtulacak.