Ruhum Ağlıyor Şiiri - Bilgehan Emirşanoğlu

Sanki ikimiz aşkın efsunlu büyüsüydük.
Baharı birbirimize kahkahalarımızla bürümüştük.
Sevdamızda an be an, el, ele yürüdük.
Döktüğümüz gözyaşlarımızda büyümüştük.
Yızdızları seyre dalınca, felaket üşümüştük.
Her acı bize vız gelirdi, fakat güvenç tükenince,
En güzel mevsimde, hicranı çağırıp, küşüştük.
Ruhum yanıyor, keşke sevdamız böyle bitmeseydi!

Hayata dair bazı sorumluluklarımız vardı.
Sevgili olmamız, aşka tutunmamız bize ardı.
Hıçkırıklara takılınca dilim, okyanus dağlı kardı.
Dilinden o kötü kelamı duyunca, düz ovalar yardı.
Yüreğimde ki ilbahar, hazana daldı.
Artık, hüsran geceler benliğimi sardı.
En güzel mevsimde, vuslatı kovup, küşüştük.
Ruhum kanıyor, keşke baharımız böyle bitmeseydi!

Şimdi, mum ışığında yakamoz olan gözlerimiz,
Tılsımlı gibi dökülen eşşiz sözlerimiz,
Ayın şavkı vurunca, ayna yüzlerimiz,
Mutluluğa el çırpan, ellerimiz,
Bir daha asla sevmeyecek yüreklerimiz,
Bizden, tek tek, hesap soruyor, kırgın özlerimiz.
En güzel mevsimde, iftira incitince, küşüstük.
Ruhum ağlıyor, keşke hikayemiz böyle bitmeseydi..!