Ruhum Şiiri - Serdar Özkan

Şehre yağmurlar yağıyor bu akşam ruhum.
Bulutlar, Poseidon'a isyan edercesine,
narin bir akasya yaprağını okşar gibi,
statik bir denge misali, varoşlardan dam dam süzülüyor avlulara..

Tuğlalı sobaların söz geçiremediği o kara gecelerden,
mektupların naftalin kokan zamanlarından,
kır düşmüş saçlarımın tellerinden,
şiirlerin bulaştığı gençliğimden,
çatlamış dudaklarımdan süzülen istemsiz bir ıslık misali
kara aksanlı cümler dökülüyor bu akşam dilimden.

Bilirsin ruhum;
bir sana anlatabildim yüreğimin gam yükünü.
Bir tek senin kulağına mırıldanırdım;
içimin yükselen denizini, çocukluğumun kokulu zamanlarını.

Yalnızca sen bilirdin;
bedenimin en ıssız sokaklarında dolaşan rüzgar esintilerini.

Hayatımda ilk kez ağladım ruhum!
Dolu bir tanrı kadehi sanki gözlerim.

kıymetli incisini saklayan bir istiridye misali
sakladığım gözyaşlarımdan nehirler yürüttüm ben bu akşam,
etek boyu kısa bir kentin avlularından.

Üstüme gam yüklü bulutlardan bir şal örtülüyor,
bir mermi çekirdeği kovanından ayrılıyor,
yüreğimden cilo dağlarına bir kuş çığlığı savruluyor sanki.
Yelkenlerini rüzgarla doldurmuş bir gemi kalkıyor içimin dehlizlerinden.

Ben bu şehrin nehirler gibi yürüyen aşklarına yetişemedim ruhum.
Parlak yıldızların göğünden
denizin sesini dinleyen kadınlara şiirler okuyamadım.

Bu akşam,
sinir krizleri geçiren bir şarkı kadar buruk kalbim.
yüreğimdeki zamanın eteklerini savura savura,
bendimi yara yara karışmak istiyorum şu sulara.

Artık beni bu çağdan topla ruhum;
sözcüklerin kanatlarına binip, dengbejlerin divanına gidelim.