Ruhum (4) Şiiri - Adem Eray Kozan

Geldin geleli;
Sanki kâğıtlar yetmezmiş gibi,
Camlara alelade yazılar yazıyorum...
Ne zaman dışarı baksam;
Duygularımı ve seni görüyorum...

Cama yansıyan her ışıkta bir virgül,
Her karanlıkta bir nokta...

Işıklarda virgül;
Seni atlamamak amacıyla...
Karanlıkta nokta;
Görmeden yapamıyorum da...

Tüm loş alanlara zamanı yazmışım;
Adınla başlamış hikâyeler, şiirler...
Bitmesin ümidiyle hepsinin sonunda
Üç nokta...

Çizgiler var konuşmalara dair...
Sen bir keman,
Ben bir piyano...
Çizgiler var konuşmalara dair...
Aslı resital bunun;
Konuşulan ve konuşan sen olunca...

Her yokluk anına birer isyan;
Doğumumuz gibi...
Ruhumu üzen her şeye bir ünlem!
Ve sonlarına birer nokta.

İşte ruhum, bu varoluşun imla ve noktalamaları...
Biraz ilkel ve belki de fazlaca modern...
Söylenecek sözler hep çok,
Ve aynı neviden kullanılacak işaretler...

Unutmadan, ruhlar ölmez ruhum...

Cama yansıyan her ışıkta bir virgül,
Her karanlıkta bir nokta...

(11.02.2009)