Ruhum (3) Şiiri - Adem Eray Kozan

Zıt renklerin uyumunda buluşmuştu ellerimiz;
Duyguların sanallığından uzakta,
Aramıza hiç bir şey girmeden...
Dünyada neler oluyordu,
Bunu ikimizde umursamamıştık;
Öyle ki herkesin dünyası kendisineydi...

Kayıp Atlantis kıtasını arayıp durmuştu,
Bilim adına iş yaptığı söylenen adamlar ve kadınlar...
Nikotine bulanmış dudaklarım, değdiğinde ruhuna,
Tüm kıtalar bulunmuştu...
Dünya o andan sonra sadece dudaklarında durdu,
Ve ruhum zamandan soyuttu...

Gözü karalığımız;
Gemilerine dünyaları gözüyle bakan kaptanlara
Atıf yapıyordu...
“Fareler ve insanlar...”
Önce insanlar ve fareler görünüyordu güvertede...
Farkımız ikisine de benzememekti,
Sen ve ben kaptandık,
Batıp çıkmak mühim değil...

İşte seninle bir güvertede devam etti savaşımız ruhum,
İkimizde aynı gemide kaptanlığa soyunmuştuk;
Özgürlüklerimizden ve geçmişimizden sıyrıldığımız kadar...
En güzeli ruhum;
Pruva direğine asılmıştı “yalnızlığımız...”

(09.02.2009)