Ruhum Şiiri - Nedim Nihal

Ey- çığ-i melâlin altında kalan muhteriz ruhum
Sen ki her zaman bıkkın her zaman yorgun
Melâlin ellerinden bir katre alev boğum boğum
Geçmiş gecelerden alevlerin hicriyle doldun

Sen ki çeşmin pür giryebâr, akıtır bir cülhâb-ı rûyin
Bir bahr-i nihan, bir zevrâk-ı hafî bütün leylin
Bir sahrâ-i vesiâ, bahr-ı bikerân-ı zaman
Dolaşıp dolaşıp varamıyor, bulanık gidiyor seyrin

Ey asmân-ı kevakib ey şanlı ahterbâr gök
Ey kısmeti benden alan bu hicri benden sök
Senden başka kimim kaldı ki sığınayım
Yıllardır beklenen letafeti artık dök

Artık gücüm kalmadı tükendim bu cevelandan
Artık sabır kalmadı melâl-i hicran ile ağlamaktan
Esrâr-ı hakikat-ı saadet o kadar uzak ki bana
Dünyâyı bırak gözükmüyor bile sonsuz fezadan

Sanki topyekûn hayat olmuştu eyyam-ı hüsran
Gelen mutsuz giden mutsuz benim etrafımdan
Nedir bu cidal? Nedir bu çektiğim bitmeyen gamdan

Bir râh-ı gayb içinde dilhûn, kanlı fesa üstünde
Ekâlim ben yüzünden tunç rengi gözükmekte
Bu gampenah dertli başım yine üzülmekte

Bir sitayiş yok, bir havadis yok, bir ilerleyiş yok
Sağımda solumda ne bir karuban hiçbir şey yok
Asırlar boyu yalnız başına bir ehrâm-ı hüsran
Gibiyim sanki bir zıll-ı hicran...

Fecrin kanlı ufku gibi yapayalnız ve yaralı
Bigâne resimler gibi çürümeye terkedilmiş
Suskun evliyâlar gibi kıymeti bilinmemiş
Üstünden yıllar geçmiş gibisin...