Evrenin hiçbir zaman varılamayacak noktasına
Göz dikmişti ruhum.
Acılar içinde ızdırap çekerken,
Ne aşk kurtarabilirdi beni karanlıktan,
Nede bilginin yüceliği.
Oysa bir gülüşün ardındaki güneş yeterdi,
içimdeki koca karanlığa ışık tutmaya.
Nafile bekler oldum, oluyorum. gülüşler yok yüzlerde.
Ne zaman son verecek içimdeki umutlar
Kendine.
Kayıt Tarihi : 11.2.2022 12:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!