Ruhum (1) Şiiri - Adem Eray Kozan

En zor kısmı da bu olsa gerek,
Gerçek olan hayalleri, kelimelerle kâğıtlara raptedebilmek...

Yine kırmızılar giymiştim;
Ruhumun kanayan yanlarına...
Ellerim ve gözlerim siyahtı, bir o kadar da kör...
Yalnızlık kokuyordu üstüm,
Ve bir parçam isliydi,
Zamanın yanmışlıklarından sinercesine...

İşte sen, beyaz giymiştin o gün...
Tüm kirli yanlarımıza inat,
Gözlerin cam gibiydi, ruhunu görüyordu bakmasını bilen,
Ve bir aynaydı aslında, gerçekleri gösteren...
Ne yazık ki, gerçekler;
Aynaların sırlarında; mahkûm edilmişti zamana...

Gören iki göz sadece bizim miydi?
Belki tanrıdan başkası bilemezdi bunu o an,
Ama şunu hatırlıyorum,
Tek tanrılı dinlerin kitapları kadar kutsaldı;
İlk selamlar...

Hayatın benzer sokaklarında yaşanmış zamanlar;
Dökülürken dilimizden...
Hayallerin aynı ruhta kaleme alındığını yazıyordu sanki,
18. yüzyıl Fransa’sını anlatan acıklı romanlar...
Ve kanlı ihtilallerin çocukları gibiydik, hayallerde,
Devletler bile yıkılırdı da, hayallere dokunulamazdı;
Kirlenmemiş saf duygularımız kadar...

İşte seninle böyle bir isyanda doğduk ruhum...
Ne sen beni tanırdın, ne ben seni...
Ünlü yazarın dediği gibi;
“Çanlar kimin için çalıyor” diyene kadar...

(08.02.2009)