Ruhu Çocuk Adam Şiiri - Ramazan Teke

Tutuna tutuna yürümeyi öğrenirken vazgeçtim,
Düştüğüm yerden kalkmaktan.

Düşe kalka alışırsın,
Düşe kalka büyürsün, diyenleri duydukça,
Korkar oldum büyümekten.

Hep çocuk kalmak istedim,
Acıyan sadece düştüğüm için
Dizlerim olsun istedim.

Ve elleri bağrında,
Aşk acısı,
Ayrılık sancıları çekenleri gördükçe,
Daha çok korktum.
Büyüyüp aşk acısı,
Ayrılık sancısı çekmekten.

Beni seven, düştüğümde dizlerimi öpen,
Gözlerimdeki yaşları silen,
Annem olsun istedim.

Büyürsem aşık olacaktım büyüklerim gibi.
Sonrasında getireceği acıdan habersiz.
İlk başlarda mutluluğa gülecektim.

İçimden bir türlü gitmeyen
Bir türlü bitmeyen,
Aşkın yerini alan nefretle tanışacaktım.

Sonra her şeyi bildiğini iddia eden herkesten,
Onun ve senin hakkında konuşan herkesten,
Ondan nefret ettiğim gibi nefret edecektim.

Büyüyecektim, korkularımla yüzleşecektim.
Belki alışacaktım,
Belki de ilk düştüğüm gün gibi vazgeçecektim.

Büyük adam olamayacaktım belki,
Kimse adımı da bilmeyecekti,,
Ben annesinin dizlerini öptüğü
Bedeni büyük,
Ruhu çocuk adam kalacaktım.