Ruhu Ateşe Koştu Şiiri - Niyazi Tuncer

Bir kuş gibi çırpınıp ağladı yuvasında
Adeta yeryüzünü ıslattı bulut gibi
Kimseye söylemedi kalbi kimin yasında
Ruhu ateşe koştu bir fıçı barut gibi

Hangi günün bedeli ödenir peşin peşin
Hangi hesap kesilir tan yeri ağarmadan
Şu üzerine doğan yüzü solgun güneşin
Tam bağrına yaslandı kimseyi çağırmadan

Sadece birkaç cümle döküldü dudağından
Uzattı ellerini ışığı tutmak için
Gölgesinden korktuğu ürperdiği dağından
Son bir aman istedi dünü avutmak için

Resmini çizdi sonra rengi karaya çalan
Gözleriyle öteyi ekledi yakınına
Bir çizikten fazlası biraz yaraya çalan
Yüreği parçalayıp tekrar döndü kınına

Kurtbey / istanbul