Ruhsuz Münzevi Şiiri - Hülya Gülmüş

Şu bakış senin mi, şu bedeni taşıyan
Yaşıyor mu, ölmüş mü ruhu
O yorgun teni kucaklayan...
Sanki bir siluet, içi boş ortalarda gezinen
Göz bakıyor ama ruhu yok, sezilen
Uzanan bakışlar görmez gibi karşısındakini
Ruhu esir kalmış eski zamanlarda,
Bedenini boşa getirmiş, belli...
Yürüyor şu fani, ruhsuz münzevi
İçi boşalmış, gördüğüm kabuk, besbelli...
Karşına çıksa avare sanırsın belki
Aklı çokçadır; ne avare ne de deli...
Ruhu kimbilir hangi zamanda esir
Boşa sürükler durur şu fani bedeni...