Ruhsuz Lisan Şiiri - Battal Özcan

Lebden cana inmeyen hayat değil mi ki sorun, Canlılar içinde farkı bu mudur sorun!
Yoksa havlamaktır gerisi,
O sesin muhteviyatı bile derindir ;az ilerisi
Berisi anlamlandırılmamış bir hayat belirtisi

Yaşamak konuşurken dilsiz,
Kelimeler inmezse cana kifayetsiz.
Yüreği tatmamışsa harfleri ;
Dalından koparılınca tez solar yaratılan ,
Kökü ile dalı aynı sudan tatmayan.

Başıboş dolaşan harfler her yanı kaplıyorken;
Her cümle bir şiir kıvamında ,
Ama dönüp ardıma baktığımda,
İz bırakmadan yürüyenlerin krallığı,
Hükümran olmuş devrin topraklarında.

Ağır olmalı aslında dilden dökülen.
O kadar cümle; bir nokta etmiyor neden?
Bu topraklardaki nice edersiz beden,
Beş para etmiyor onca söylenen ve söyleyen.

Her harfin ağırlığını yürek tartarsa;
Heceler birleşirken birlikte atarsa ,
Dökülürken kelimeler bu pınardan ;
Cümleler haddini bilir en azından
Belki az çıkar ama öz çıkar hicabından...