Rehnüma Şiiri - Hasan Turgut

Gaipten gelmiştim de ,düştüm galebe çaldım.
Ben bi çare alemde ,en derinine daldım.
Su idim buhar oldum, yavan toprağa kaldım.
Alemde alem varmı, söylesene Rehnüma

Senden alırdı ziya,nuru,parlak aksini.
Berzahta yankılanır,"Allah","hu" lu armoni.
Ruhlar varki en rezil, kimi varki nurani.
Kalemde kalem varmı, söylesene Rehnüma

Bedenler hep kafeste,ruhlar da zindan- hapis.
Nerelerden geçti o, hakir ve rezil nefis.
O gün bazı yüzler ak , bazısı da kir ve pis.
Halemde halem varmı, söylesene Rehnüma

Sonun sonudur zaten, sonların ,sonsuzlugu.
Yaşayıpta gördük ya, onunla onsuzluğu.
Deryada yaşadık hep,hissettik susuzluğu.
Özlemde özlem varmı, söylesene Rehnüma

Bir ayet bir cüz birde,nacar dildeki amin.
Geçersiz kalacak ya, onca and ,onca yemin.
Karaya oturacak,büyük devasa gemin.
Önlemde önlem varmı söylesene Rehnüma

Korkup kaçar herkes o,mahşeri kutlu günden.
Bense razıyım oysa,gönlüm kavuşmak dünden.
Bedenler ayrılacak ,et, kemik,deri,yünden.
Ünlemde ünlem varmı, söyle hadi Rehnüma

Mavilikler tamamen, kızıla boyanacak.
Dağ taş denizler ile, sular bile yanacak.
Gör bak kimler yanacak, gel gör kim dayanacak.
Eylemde eylem varmı söyle hadi Rehnüma

Ruhnema iz gösterdin,izim o izim olsun.
Bahtıma talihime, çıkan o çizim olsun.
Çok deşme derinleri ,burası gizim olsun.
İzlemde izlem varmı, söyle hadi Rehnüma