Kartalavcısıkurt diyorlardı namına.
Dağların, tepelerin zirvelerine en yakın yerlerinde pusuya yatıyor, uçurumun en yakınlarında kadar maharetle kayalarda dağ keçilerini kıskandırıyordu, iki kartal avlamıştı bu ölüm uçurumlarında. Hayat ile ölümün kıyılarında gezinmeyi seviyordu.
İninden çıktı yine, baktı dağların uçurum noktalarına görebildiğince uzaktan, yine sefere niyet etmiş, biraz uzaklaşmak istemişti sürüden, av arıyordu işte, kan çekiyordu ruhu.
Patikalarda duysa da av hayvanlarının kokusunu fikri hep uçurumlara sürüyordu onu. Alfasıydı sürüsünün. Eski mecali, gücü kalmasa da maskarası olmamıştı daha köpeklerin.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta