Ruhların açlığı Şiiri - Elif Yalçın

Ruhumuzu doyuramadığımız bir çağa denk geldik!

Bu başlığın ne anlatmak istediğini hepimiz anlasakta bir yolunu bulupta doyuramadık o ruhları!

Maddenin mananın önüne geçtiği,
İnsanların dışa vurduklarının içiyle aynı olmadığı bir zaman dilimindeyiz.
Kimsenin gönlü mutmain değil.
Kabul etmesekte sosyal medyanın etkilerini üzerimizde fazlasıyla taşımaktayız.
İyiy’miş gibi göstermek, mutluy’muş gibi yapmak, zengin’miş gibi çekmek, aşık’mış, hastay’mış, acı çeker’miş, gülümser’miş, mış mış mış!…

Kendimizi mış’lı miş’li zaman eklerinden çıkartamadığımız sürece sanırım içimizde ki Ben’liğe yani öze dönüş yapamayacağız.
Ve sanırım ruhumuz mutluy’muş gibi yapsada asıl gerçek olan kimsenin ruhlarının doymadığıdır!

Özetlersek eğer ruhsal boşlukları doldurmak için içimize özümüze dönmeyi başarabilirsek, kendimize ulaşıp onunla konuşabilirsek eğer eminim ki bunun yansıması ruhumuzun renklenmesine ve hakiki manada kaybettiklerimizi bulmamıza yarayacaktır…

Maddenin geçiciliğini fark etmek zorundayız!

Dış görünüşün, paranın, para ile satın alınabilen şeylerin ruhumuzu doyurmayacağını, gerçek sevginin dostluğun yardımlaşmanın karşılık beklemeden adım atmanın ne kadar muazzam olduğunu hatırlamak zorundayız…

Demem o ki gönül önce gönül!
Gönlümüzün kusurlarını madde aleminde kapatmak yerine kendimizle yüzleşmeye kendimizi ve etrafımızı sevmeye ve yetinerek mutlu olmaya başlamak zorundayız…

Gerçek mutluluk madde aleminden değil mana aleminden gelir Adem(İnsan) olana.

Yunus Emre’nin bir dörtlüğü kulaklarımda yankılandı;

Gönül Calab'ın tahtı, Calap gönüle baktı.
İki cihan bedbahtı, kim gönül yıkar ise!
Sen sana ne sanırsan ayruga da onu san!
Dört kitabın manası budur eğer var ise…

Bilmem ki bu dörtlüğün sırrını araştıracak var mıdır?
Bir yerden başlamak gerek belki de!

Mana alemi o kadar derindir ki!
Anlayıp görebilene…

Belki de artık dönmek gerektir içtekine!

Ruhlarımızın doyduğu öz sevgiye ulaşmak ümidi ile kalemimin yazamadıklarını gönlünde duyumsaman temennisi ile!