Ruhlarımıza Kavuşalım Şiiri - Urungu Şad

Gecenin bir yarısı;
Hava sisli…
Pencereyi açık bıraktım; Uzaklardaki kokunun odamın içine dolup zevk vermesi dileği ile…
Bulunduğum an içinde anlayamadığım gizler oluştu. Sadece kar beyazlığını görebildiğim bir kuş odamın açık camından içeri girip aynı hızla kayboldu. Ondan geriye rüzgarı ve sıcaklığı kaldı. Birde yastığımın üzerine bıraktığı beyaz bir kağıt…
Üstü renklerle süslenmiş bir şekilde parlıyordu. Kağıdı elime alır almaz bedenimde ve ruhumda fırtınalar oluştu. Odamın içi tarif edemeyeceğim duygularla kaplandı. Üşümeye başladım. Vücudum sanki donmak üzereydi; ama kalbim…
Kalbim ateş misali yanıyor, ayakta durabilmeme yardımcı oluyordu.
Kalbim…
Sen…
“Yeni doğan bir bebeğin yüreği gibi tertemizdi, bembeyazdı kağıdın ilk satırları…
Beyaz…
Beyaz…
Beyaz…
Siyah…
Olamaz! Bembeyaz satırlar birden karardı. Tanrım! Nasıl bir karadır ki bu, kirletti canım berraklığı, saflığı? Satırlar kendini siyaha adamış gibi…
Kapkara…
Zifirinin içinde bir noktayı farkettim, giderek parlamaya başladı. Parladı, parladı, parladı…
Siyahın yerini yeniden beyaz aldı. Eskisinden daha beyaz bir beyazlık…
Ve aşk kırmızısı,
Ve gök mavisi,
Ve gül pembesi,

…,

ve düş sarısı çıkıyor beyazın gölgesinde, can katıyorlar beyazın canlılığına…

SİYAH

…
“Hayatım seni bekliyorum. Gel de ruhlarımıza kavuşalım! ” diye bitiyordu satırlar.”
Ben de böyle yapacağım. Sadece bir yaprak bırakacağım geride kalan hayatıma…
Ve sen gözlerini her diktiğinde sisli sokaklara gölgemi göreceksin.
Yani diğerimi…
Kendini…
İşte o an aklına o kağıt parçası gelecek. Evet o kağıt! Hani bir sonbahar günü; yalnız başına bir parkta otururken sihir gözlü, küçük bir çocuğun senin yanına gelip yanağından öptüğü ve sana uzattığı o kağıt! , üzerindeki büyülü mısralarıyla:

Yüreğimle Tanrı’ya ne desek;
“Fermanı bana düşmez,
Sevdiğin sana gülecek,
Yoksa aşk’a ömrün yetmez.”

Bu deli yürek,
Tanrı fermanını dinlemez,
Olur da “göçmesi gerek”
Bu aşk burada bitmez!
Orçun bitmez…

Orçun~