Ruhlar Şişirdikçe Ölü Elbiselerini

Dua, en çok muhtaç olduğun anda mı edilir yalnızca?
Gençliğini ak saçlar, çizgili deriler kuşattıysa
Yaşadığının adı çile veya sılaysa
Aldığın nefesler eksik ve zorsa
Ölümler günah, her çiçeğin soluşuna şahit olmak revaysa
“İnşirah” deyip, sabrın bayrağını dik bağrına!
Boşalttığın ümitlerin uçup gittiği yerde;
Muhakkak bir yerlerde!
Delilleri vardır derin hasretlerin;
Olduğu yere gözenek gözenek çukurlar kazıyan
Değdiği tende farklı bir yaratık, Asit Zemini!

Bir dua ağacına bağlanmış şu mendiller midir?
Hep sahrada kurguladığın şu sahne de nedir?
Yeşil, mavi ve beyaz, cıvıl cıvıl renklerin cümbüşü
Ya gökkuşağının üzerindeki soluk siyah halkalar…

Bir dua ağacına bağlanmış mendiller değil, Dallarında!
Kelleler vardır: hayali ve hiç ölmeden sallanan!
O ağaç değilmiş; canlı bir ahtapot
RUHLAR ŞİŞİRDİKÇE ÖLÜ ELBİSELERİNİ
Denizde değil, karada havaya dikmiş sallandırıyor kollarını
Öyle hınçlı… Öyle…

Ağma ederler gözlerini, sebebi: dünyanın körlüğünden
Onlar görmeni engellediklerini düşünürler
Sen, olmayan göz kapaklarının bağladığı kabuktan da görürsün
Onlar söndürdükleri tüm ışıklardan sonra
Aldanırlar kör arayışlarıyla
RUHUNU HESABA KATMAZLAR ÇÜNKÜ…
Gündüzlerin kaynağına inip sakinleşen seher
Şükreder, apaydın olmadığına!

Halime Erva KILIÇ