Ruhlar Da Üşür Şiiri - Ramazan Teker

sana yalanlar söyledim
kırlardan bahsettim, kuşlardan,
dili yarasına yapışık kalbimden
en çok kalbimden bahsederken yalandı
sen de en çok kalbime inanmıştın
çocukluğu mutlu masallar anlatırken
içimin karanlığını gülüşümle bastırdım
şu dünyanın boşluğunda düştüğüm bütün tenhalara
koşar adım giden yine bendim sevgilim
ruhu üşüyen bir beden giymişken üzerime
ellerime sabitlenmiş ellerin kelepçemdi oysa ki
sana yalanlar söyledim
huzursuzluğumu seninle tedavi edebilirim zannettim
sandım ki gülüşün ruhumla başa çıkar
zerremle yanıldım, zerremle bin kere
kendimle başa çıkmaya inandıramadım kendime
üstesinden benim bile gelemediğim hafızamı
nasıl silecektin sevgilim?
metafizik gamzelerin çukuruna gizlensem
içimin soğukluğundan nasıl koruyacaktın?
anlasaydın bana büyük ağıtlar gerek
anlasaydın dünya yanılgıdan ibaret
gittiğimiz her yeri kendinle telafi et
sana yalanlar söyledim
hayatımda bir defa
kazanacağımı zannettim
ben herkese yenildim
sana mı yenilmeyeceğim
affet!